دکتر عباس عباسی طائی یا دقیق تر بنویسم، عباس پورعباس، مدیر گروه ادبیات عرب دانشگاه آزاد اسلامی واحد آبادان و خرمشهر بود به سال ۱۳۷۵٫ آشنایی من با ایشان در همان سال و شاید یکی دو سال پیشتر از ۷۵ اتفاق افتاد. دانشجوی رشته مدیریت بازرگانی بودم و مدیر گروه ما خانم دکتر روح انگیز نامداری بود. ولی من در قالب تخصصی و فقط حساب و کتاب و ریاضی و معادله و درس های این رشته نمی گنجیدم. درس نخواندن از درس خواندن بیشتر برایم مهم بود. حاشیه به متن می چربید. و همین بود که در کار انتشار نشریه ی دانشجویی بودم فی المثل. یا با دکتر عباس پورعباس، برای دانشجویان رشته ی ادبیات عرب، کنفرانس مشترک داشتیم با عنوان نیما و ارزش احساسات! و مدیر گروه ما شاکی بود که من چه می کنم در میان دانشجوهای رشته های دیگر و چرا سرم توی لاک خودم نیست!
کتاب اول من در همان سال ۷۵ منتشر شد با عنوان بر بال بلند باد. دیباچه ی کتاب را چه کسی عزیزتر از دکتر عباس پورعباس می توانست بنویسد؟!
دیباچه‌ی کتاب نخست مرا ایشان نوشت که هنوز پس از ۲۵ سال از آن تاریخ، این متن و مساله برای من از جان شیرین تر است.
دکتر عباس عباسی طائی بصورت متمرکز بر و در ادبیات عرب می کوشد. پرکاری وی شگفت آور است. بعنوان نمونه در همین دوران کرونا که هنوز دو سال هم نشده، دو کتاب قطور و جامع و مفصل از ایشان منتشر شده به نام های ” فارس مدینه فاضله ” . که رمانی است بدیع که از تکنیک نمایشنامه نویسی و چند صدایی ( polifonic ) نیز در آن استفاده شده , و بالغ بر ۴۰۰ صفخه است و در عراق منتشر شده است. این کتاب روایت مستندی است از زندگی سید علیخان حویزی (۱۰۸۸-۱۰۱۸ ق) از بزرگان شیعه که سوای ارتباط ریشه دار به آل رسول و سادات حسینی، فرزند والی هویزه نیز بود و مدارج علمی و فقهی خود را در اصفهان و نجف آموخته بود و پس از فراگیری این دروس به هویزه برگشت و تا پایان عمر به آموزش و ارشاد مردم پرداخته بود. او همچنین اهل شعر و ادب بود و در کهولت اشعار بسیاری از حفظ داشت. دو دیوان شعر، یکی به عربی به نام «خیر جلیس و نعم انیس» و دیگری به فارسی نیز از وی به یادگار مانده است.
کار بزرگ عباس پورعباسی در واقع بازشناسی و معرفی دیگرباره ی این مقام شایسته است که از بزرگان مشعشعی به شمار می رود.
کتاب دیگری که در همین دوران کرونا به قلم دکتر عباسی طایی فراهم آمده، گردآوری در خور تحسین تمام اشعار شاعری است به نام سیدجابر بن مشعل موسوی آلبوشوکه که وی نیز از مشایخ و بزرگان روزگار خود بوده و به سال ۱۳۷۵ قمری درگذشته است. این کتاب نیز در عراق منتشر شده و به دست جامعه ی شیعی رسیده است.
پیشنهاد می کنم تمهیدی به عمل آید و مجموعه آثار دکتر عباس پورعباس ( عباسی طائی ) در کشور خودمان و خاصه در انتشارات متعددی که در حوزه ی چاپ و نشر ادبیات عرب در خوزستان فعالیت می کنند، منتشر شود و به دست علاقمندان برسد.
پیشنهاد دوم من در خصوص ترجمه ی آثار ایشان است به زبان فارسی.
حیف است مخاطب فارسی زبان و علاقه‌مند به بخشی از فرهنگ ایران زمین در این گوشه ی کشور ، که توسط نویسندگان زبردست و حرفه ای مانند عباس پورعباسی طایی همچون درختی تناور مدام در حال میوه دادن و بیشتر شاخه گستردن هستند، به این دسترنج ها و نتیجه ی سالها سوی چشم از دست دادن و تن و جسم را فرسودن، دست نیابد و از محتوای این کتب ارزنده بهره نبرد.
چرا که ادبیات خوزستان شامل ادبیات عرب و دیگر اقوام ساکن آن ، بخشی از ادبیات گران‌سنگ کشور ماست. و تعامل و تعاطی و انسجام و پیوست های فرهنگی میان تمامی شهروندان ایران زمین در حوزه ی فرهنگ و کتاب ، بجز توسل به ترجمه و بدون معرفی چهره‌های عالیقدری مانند دکتر عباسی، نقصان بزرگی در پیشانی دارد که غیرقابل انکار و در عین حال زیانی است که در سالهای آینده ، آیندگان ما را به دلیل این تنبلی و کاهلی هرگز نخواهند بخشید.

همین جا باید از مدیرمسوول محترم نشریه بیان جناب حاج نعیم حمیدی برای فراهم آوردن امکان تقدیر و پاسداشت مقام دکتر عباس عباسی طائی قدردانی و مراتب سپاس را به جای بیاورم.