فرامرز سلیمانی، بنیانگذار یک جنبش شعری  ِ موسوم به ” موج سوم ”  در میانه های دهه ی شصت خورشیدی بود که این جریان را  تا میانه های دهه ی هفتاد در ایران؛ و سپس همزمان با مهاجرت به آمریکا، در خارج از کشور ادامه داد و با درگذشت وی در سال ۹۴ متوقف […]

اکنون اما، قاسم آهنین جان زنده یاد شده است؛ هوشنگ ابتهاج ساعتی پیش زنده یاد شده است؛ ولی سیلاب های وطن دارند کماکان مردمان نجیب ما را تهدید می کنند و آب به خانه ها راه می یابد. بی اعتنا به اینکه قاسم و هوشنگ در آن دنیا وعده ی دیداری نهاده اند و ما نیز با فرصتی کم و بیش کوتاه و بلندتر به آنها می پیوندیم.

دکتر عباس عباسی طائی بصورت متمرکز بر و در ادبیات عرب می کوشد. پرکاری وی شگفت آور است. بعنوان نمونه در همین دوران کرونا که هنوز دو سال هم نشده، دو کتاب قطور و جامع و مفصل از ایشان منتشر شده...

نگاه " آفاقی " گراوندی ، سرخپوست رها و تازان " کافکا " را ماند که بی هیچ آداب و ترتیبی ، ترکیبی از تغزل و جامعه فراهم آورده است با این تفصیل که آرام و قرار نداشته است که گفت: قرار کجا و صبوری کجا و خواب کجا؟

هر قدر نشست ها، هم اندیشی ها، مناسبت ها و برنامه های علمی و ترویجی در خصوص توسعهی اجتماعی و اصلاح فرهنگ توسعه اجرا شود، همان قدر با محوریت بخشیدن به موضوعاتی چون توسعه اجتماعی، تفاهم و فرهنگهای همساز، به تدریج بر این موانع غلبه خواهیم کرد؛ و میتوان چشم اندازهای روشنی را برای این دیار پیش بینی کنیم.

او تمایل و علاقه ای به چاپ کتاب نداشت؛ دو کتاب با توزیع بد و محدود در سال های 80 ” آن جا که می ایستی“ و 81 ” نزدیک با ستاره مهجور“ ، و بعد ناگهان با انتشار ”زنگوله تنبل“، نامش دوباره بر زبانها افتاد. در حالی که او، اولین منتقد و معترض به چاپ کتابش شده بود!

شایسته است اهالی رسانه های مستقل که وامدار هیچ زاغ و زغنی نیستند به یاری اخلاق عمومی جامعه بیایند. همه ی آحاد این سرزمین ، همه ی طیف ها و تفکرات گاه متضاد و ناهمگن ، همه ی ما ایرانیان سرنشینان یک کشتی هستیم به نام ایران بزرگ.

شیرازه ی امور چنان  از دست همه خارج شده؛ که ناقوس  مرگ مدیریت شهر به سادگی قابل شنیدن است.  

زورگیر احساس می کند ممکن است دستگیر نشود و مواهبی در بعد مالی هم نصیبش بشود. فرد وقتی حساب هزینه ـ فایده می کند، می بیند فایده‌اش بیشتر از هزینه اش است و به همین دلیل مبادرت به چنین کاری می کند!

نخبه گان فی المثل این قوم و یا آن قوم به دیدار بهمان فرد و فلان شخص که قدرتی و اختیاری انتسابی دارد رفته اند و بعد هم با فاصله ای یکی دو روزه یا کمتر و بیشتر ، انتصابات عجیب و غریبی رخ می دهد که ناشی از همان دیدار نخبه گان موصوف با همان مدیریت ارشد است!