یک سال بعد از توافق آتش بس میان باکو و ایروان برای پایان تخاصم ۴۴ روزه، در هفته های گذشته بار دیگر دوطرف حملات لفظی علیه یکدیگر را در مورد نحوه اجرای این توافق آتش بس که با میانجی گری روسیه منعقد شد، از سرگرفته اند. نشست سه جانبه اخیر روسای جمهوری روسیه، آذربایجان و ارمنستان در سوچی هم نتوانسته است به اندازه کافی جلوی این تنش ها را بگیرد، چراکه هر سه طرف ادعاهای متفاوتی در مورد نتایج این نشست مطرح می کنند.

سه روز بعد از ملاقات میان روسای جمهور اسلامی ایران و آذربایجان، بار دیگر موضوع موضع گیری ایران در خصوص اختلاف های سرزمینی جمهوری های ارمنستان و آذربایجان مورد توجه رسانه ها قرار گرفته است.  در حالی که یک رسانه نزدیک به حکومت جمهوری آذربایجان مدعی شده است که با حمایت روسیه و ترکیه از تاسیس یک کریدور ارتباطی میان سرزمین اصلی جمهوری آذربایجان با جمهوری خودمختار نخجوان در مرزهای ایران، دیگر نیاز جدی به موضع گیری تهران احساس نمی شود و ارمنستان تحت فشار این دو قدرت منطقه ای وادار به پذیرش تاسیس این دالان ارتباطی شده است، مقام های ارمنستان این ادعا را رد و تاکید می کنند که در چارچوب مذاکرات مرتبط با آتش بس پس از درگیری های سال گذشته، اختصاص دالانی به جمهوری آذربایجان در خاک آذربایجان در متن بیانیه آتش بس مطرح نشده است.

معاون پارلمانی رئیس جمهور متذکر شد: «باید این مسئله را هم مورد توجه قرار داد که وزرا از سوم شهریور آغاز به کار کردند و باید به دولت فرصت داده شود تا همه مسئولان اجرائی خود، به ویژه در استان ها را مستقر کند که این کار تا حدی زمان بر است»

سال ۹۱ ایسنا در گزارشی به نقد ایده فدرالیسم پرداخته و نوشته بود: «این دیدگاه قابل دفاع است و می تواند موجب رشد مزیت های اقتصادی و رشد مشارکت مردم و فعالان سیاسی شود، اما شرط و شروطی دارد و به شرطی موفقیت آمیز است که قدرت، ثروت و بودجه و امکانات به شکل متناسب توزیع شود و هم باعث کارایی و بهره وری اقتصاد در سطح استان ها و کشور شود و هم قدرت دولت مرکزی برای مقابله با تهدیدهای دشمن، حفظ اقتدار کشور، اجرای طرح های ملی و بهبود جایگاه ایران در سطح منطقه و جهان کافی باشد.

مردم اصفهان که امروزه کف زاینده رود تجمع می کنند، بعید است مطلع نباشند که زاینده رود در تمام درازنای تاریخ، رودخانه ای موسمی و فصلی بوده؛ و نه یک شریان دائمی مانند کارون! یا وقتی از احیای  زاینده رود می گویند، مگر می شود به مخاطرات و مشکلاتی  که باعث  خشکی  حاد امروز  زاینده رود شده، فکر نکنند؛ و وجود آلاینده های  دائمی در اصفهان، و کارخانه های  بزرگی  که اگر تمام خزر  هم به اصفهان منتقل شود، به سرعت برق و باد در دهان این کارخانه ها  گم می شود، را از خاطر ببرند؟!  مگر می شود  کشاورزی  سرسام آور برنج و دیگر محصولات باغی و مزرعه ای  را  نبینند و فکر نکنند منابع آب آن چگونه باید تامین شود؛  و هنوز مدعی  باشند همین روال باید حفظ شود؟!

توده ی مردم در خوزستان صرفنظر از تعلق قومی، کوچکترین مشکل و تضادی با هم ندارند؛ و هر اختلافی هست میان طبقه ی  الیت و به اصلاح نخبه ی اقوام خوزستان مشاهده می شود!

اندیکا نماد محرومیت است؛ از گفتن محرومیت شرم نکنیم.

عدم تعامل استاندار با رسانه های خوزستان تا این لحظه ، که نمایندگان بی اجر و مزد و دلسوزان واقعی خوزستان هستند ، به این نگرانی دامن می زند، که خدای نکرده ، منابع اطلاعاتی و مشورتی استاندار ، منابعی سالم و صالح نباشند و باز هم شاهد تجربه اندوزی و آزمون و خطا در عرصه ی چینش و چیدمان مدیران دستگاه های مختلف خوزستان باشیم!

در شرایطی که بسیاری از حامیان پروپاقرص این دولت نیز در قبال این موضوع یا منتقدند یا لااقل یکی به نعل می زند و یکی به میخ، موضع گیری سردبیر محترم روزنامه جوان در حمایت تمام قد از فرزندان و منسوبین مدیران کشور و مظلوم جلوه دادن ایشان در یادداشتی با عنوان «انساب و انتصاب» در سرمقاله روز شنبه بیست و دوم آبان ماه این روزنامه محل تعجب و البته تاسف فراوان شد.

آنچه مهم است باید به دور از روابط سیاسی و جنجالی با اعتقادی خالص و قلبی وارد عرصه کارزار خدمت شد آن هم در شرایطی که کشور نیازمند مدیران جوان، متخصص، شایسته، خوش فکر و با حوصله و پیگیر است.