در حادثه مرگ قیصر امین پور لااقل دو نکته مهم آشکار شد. یکی این که مردم هنوز قدر شعر و شاعر را می دانند و هر دو را عزیز می دارند. پیچیدن صدای مرگ قیصر در همه جا نشانه عزت شعر و سخن است. به عبارت دیگر این صدا ثابت کرد که ما گرچه نقد شعر نداریم (و نداشتن نقد به خودی خود عیب نیست)، با شعر بیگانه نیستیم و شان و مقام شاعر در زبان و زمان را بازمی شناسیم. قیصر امین پور با زبان فارسی انسی سعدی وار و نظامی وار داشت و در عین حال سخن زمان خود را بازمی گفت. با این درک بود که رساله دکترای خود را در باب سنت و تجدد در شعر فارسی نوشت.

معتقدم، قیصر امین پور «شاعر رنج» بود. قیصر امین پور را در عین اینکه شعر دینی و مذهبی گفته است نه می توان شاعر دینی و مذهبی خواند، نه در عین اینکه درباره انقلاب شعر گفته، شاعر انقلابش دانست، یا حتی در عین اینکه راجع به جنگ سخن گفته، نمی توان او را شاعر جنگ دانست، با وجود اینکه اشعار سیاسی و عاشقانه هم دارد او را نمی توان شاعر عاشقانه سرا یا شاعر سیاسی تلقی کرد. معتقدم در مجموعه آثار قیصر امین پور هیچ مفهومی برجسته تر از «مفهوم رنج» نیست. تمام اشعار قیصر امین پور به نوعی بیان می کنند که او از چه چیزهایی در زندگی رنج می برده است و ما از طریق شناخت رنج های او، می توانیم تا حدی به شناخت او برسیم

من جای قیصر را بسیار خالی می بینم و فکر نمی کنم به این زودی ها باور کنم که ایشان را از دست داده ام.