یگانگی معنوی میان سقراط و افلاطون ،افلاطون را واداشت تا دیالکتیک را ذات اندیشیدن بداند و کتاب هایش را به شکل گفتگوهای سقراط بنویسد و سخنان خود را از زبان خود استاد بیان کند از نظر افلاطون زندگی همراه با نیکبختی تنها آن زندگی یی است که در آن خوشی و دانایی به هم آمیخته باشد.

ماکس وبر در اثر معروف خود، "شهر در گذر زمان"، شهر را از دیدگاه استقلال سیاسی و زمینه‌های پیدایش جامعه ی مدنی در غرب مطرح می‌کند. او با ساختن یک نمونه ی آرمانی به مقایسه ی شهر اروپایی با آسیایی می‌پردازد و می‌خواهد نشان دهد که شهر غربی دارای ویژگی خاصی است که آن را از شهر در دیگر نقاط جهان متمایز می‌سازد.

با علم به شناخت جریان های مسموم و مغرض و بیماردل، رسانه های متعهد و اصیل که کیان کشور و منافع ملی و میهنی برایشان از هر اصلی مهم تر است، تنها به برخورد و تقابل با این جریانات نباید مشغول شوند و با تزریق روحیه ی نشاط و امیدواری، در پیرایش جامعه از شاخ و برگ ها و حشو و زوائد نیز باید کوشا باشند

در زمان قدیم گروه موسیقی متشکل از: تار زن ،کمانچه کش، نی زن، ضرب گیر، دف زن، خواننده و یک آتش بیار بود.

متآسفانه تعدادی از روابط عمومی های خوزستان نیز با کانالیزه کردن آگهی های محدود برخی ادارات به روزنامه هایی که خود یا اطرافیان شان سرپرستی آن را به عهده دارند، به نوعی زد و بند وقیحانه دست می زنند تا هم عنان رسانه ها را در دست بگیرند و هم به معنای واقعی کلمه به همدیگر نان قرض داده باشند.

وجود این پیوست ارتباطی می تواند همانند نقشه و برنامه ای برای آینده عمل کند و پروژه را از درگیر شدن با بحران های خرد و کلان نجات دهد.

این روزها در محافل عمومی و خصوصی، رسانه ها و فضای مجازی بیش تر صحبت هایی که رد و بدل می شود، وجهی منفی و ناراحت کننده دارند و کم تر کسی از امید و امیدواری سخن می گوید.

آیا انسان ایرانی امروز و ایران امروز در مرحله ی استاتیک اگوست کنتی است و یا دینامیک آگوست کنتی؟! اتفاق صنعت در ایران که با کشف نفت در مسجدسلیمان روی داده است، تا چه میزان توانسته انسان ایرانی را متاثر کند؟!

مور میگوید در فلسفه ی ما دیدن و شنیدن و... حواس پنجگانه ، رویدادهای ذهنی هستند مانند به یاد آوردن ،تصور کردن و... اینها رویدادهای ذهنی اند . وقتی ما می گوییم یک انسان را دیدم در واقع تجربه یی ست که در زمانی خاص اتفاق افتاده و یک سری فعالیت های روان شناسانه را به ما نشان می دهد. اما وقتی بگوییم "به یادآوردم "این تجربه یی را نشان نمی دهد

نیچه دوستان اندکی داشت. پاول ره ،لوسالومه، اوربک و پیترگاست دوستان نزدیکش بودند. در آغاز سال 1889 تعادل روحی نیچه برهم خورد و با رنج فراوان زندگی می کرد. همان گونه که قبل از کسوف معنوی اش رنج می کشید تا در پنجم اوت 1900 در وایمار درگذشت .او در دوران فروپاشی جمله های غریبی می گفت :"من مرده ام چون احمقم."