هوشنگ چالنگی و مجید فروتن، هر دو در آبان ماه تن به هجرت ابدی سپردند. هوشنگ در آبان 1400 در کرج و مجید در آبان ماه 92 در فارسان چارمحال بختیاری. مجید فروتن نیز از شاعران نوگرای شعر جنوب است که کنار شاعرانی چون هوشنگ چالنگی، از جمله شاعران نوگرای دهه ۴۰ بود ؛ و سیرش در آفاق مدرن شعر فارسی، او را به گروه ها و نحله های آوانگارد شعر آن روزگار پیوند زد.

او تمایل و علاقه ای به چاپ کتاب نداشت؛ دو کتاب با توزیع بد و محدود در سال های 80 ” آن جا که می ایستی“ و 81 ” نزدیک با ستاره مهجور“ ، و بعد ناگهان با انتشار ”زنگوله تنبل“، نامش دوباره بر زبانها افتاد. در حالی که او، اولین منتقد و معترض به چاپ کتابش شده بود!

شاعر خود در پانوشت این شعر آورده، نام یک نی است با هفت گره که در بختیاری آهنگ های حماسی را در آن می دمند. و اینک تکه ای از این شعر: ... در هفت بند/ غلامی که به خدمت ایستاده است/ در هفت بند/ بانویی که انتظار می کشد/ آه، / امتزاج رود و باران در هفت بند/ [گاهواره ها بر دوش]/ صدای گریه من در میان شیهه اسب/ [سر خونین سرپرست]/ آه،

اگر مخاطب شعر او باشید متوجه می شوید شعر چالنگی بوی خاک بوی اقلیم بوی آخشیج و بوی باد می دهد؛ بوی زندگی در مکان، اقلیم و در میان مردم و با زبان مردم.

بیان شعری‌ چالنگی در ادامه، حتی وقتی به تکاپوگران مدرنیست دهه‌ی چهل می‌پیوندد و خود یکی از میان‌داران حرکت‌های جمعی شعر نوگرا می‌شود، هم‌چنان با اعتراضی آهسته و پیوسته، حرکت رونده‌ی خود را پی می‌گیرد؛ یعنی آنجاها هم که نوعی متافیزیک افسون‌کننده و سوررئالیسم چشم‌نواز شعر او را پیش می‌برند، انسان همواره جای خود را در گوشه‌هایی از شعر حفظ کرده است و سویه‌ی صورت‌گرایانه و زیبایی‌شناسیک سروده‌ها چندان پرنیرو نیست که نتوان از کلیت شعر او، جز «لذت متن» نگاه و نگره‌ای انسان‌مدار بیرون آورد.

مسجد سلیمان زادگاه نفت خاورمیانه نیز اکنون یکصد و نه سال پس از فوران چاه نمره یک و حدود نود سال پس از مرگ رینولدز، اگرچه از حیث امکانات شباهت چندانی به "تیتو سویل" یا سایر شهرهای پنسیلوانیا ندارد، اما به لحاظ وجود آثار متعدد و گنجینه های ارزشمند بازمانده از دوران اکتشاف نفت، بی شباهت به این شهر کوچک نفتی نیست

گقتمان طایفه گری ، بر فضای عرصه عمومی و رسمی مسجدسلیمان چیرگی کامل دارد

دیری نمی پاید که با اتمام مکیدن شیره ی جان مسجدسلیمان، این شهر مانند اناری مکیده شده، به دور انداخته می شود و نگاه های سوداگرانه به سوی دیگر مناطق نفت خیز متمایل می شود و مسجدسلیمان از یاد می رود!