فرامرز سلیمانی، بنیانگذار یک جنبش شعری  ِ موسوم به ” موج سوم ”  در میانه های دهه ی شصت خورشیدی بود که این جریان را  تا میانه های دهه ی هفتاد در ایران؛ و سپس همزمان با مهاجرت به آمریکا، در خارج از کشور ادامه داد و با درگذشت وی در سال ۹۴ متوقف […]

حالا که از پسِ چهل سال، اگر سروده‌های او و مجموع سروده‌های دیگران که در شور رهایی از یوغ استبداد بر دیوارهای تاریخ ادبیات معاصر نوشتند، بررسیده شود، روشن می‌شود او حتی در این سروده‌ها نیز که برش‌هایی از کلان‌روایت انقلاب را نشانه گذاشته‌اند، در دام آسان‌گویی و شعارگرایی نیفتاده بوده است و هم‌چنان دل‌بسته‌ی فرمِ فروبسته‌ی موج ناب، با لحنی -که یادگار  شعر دیگری ها تواند بود و رادمنش همواره بر آن پای فشرد- و کمی ابهام، صناعتِ شعرش را به اقبال مخاطبان عام نفروخته و جانبِ حرمتِ شعر را به سود شعار فرو نگذاشته بوده است

آتشی هرگاه که لازم می­دیده است در تبیین و معرفی موج ناب مطالبی در مجلّه‌ی تماشا نوشته است. برنوشتی او بر نخستین شعرهای آریاپور، می­تواند در حکم اعلامیّه­ی حضور شعر ناب باشد.

نخستین شاعران موج ناب از مسجدسلیمان برآمدند. شهر، اگرچه رونق گذشته را نداشت، اما حامل میراث فرهنگی و اجتماعی پیش­تازی بود که نسل پیشین به دست آورده بود. آریا آریاپور، سیدعلی صالحی، یارمحمّد اسدپور، هرمز علی­پور و سیروس رادمنش نخستین شاعران موج ناب در آنجا بالیدند