دکتر حسین سلیمی (رئیس دانشگاه علامه طباطبایی)

ما اخیرا شاهد این هستیم که بسیاری از چهره های علم و فرهنگ در دانشگاه ها به دلیل ابتلای بیماری کرونا از میان ما رفته اند. متاسفانه دانشگاه علامه طباطبایی هم اکنون سوگوار از دست دادن دکتر احمد گل محمدی یکی از اساتید برجسته این دانشگاه است. با آنکه این اندیشمند دوز اولیه واکسن را هم تزریق کرده بود اما بیماری بر جسم او غالب شد و از وجود یک استاد شاخص، مولف و مترجم عالم بی بهره ماندیم. از دست دادن چهره هایی مثل ایشان بر اثر کرونا ضایعه بسیار عظیمی است که به سادگی توسط جامعه علمی قابل جبران نیست. همچنین شاهد آن هستیم که نزدیک به دو سال است که آموزش در دانشگاه ها، خصوصا دانشگاهی مانند دانشگاه علامه طباطبایی که اصلش علوم انسانی و علوم اجتماعی است بر اساس آموزش مجازی و از راه دور اجرا می شود.

درست است که آموزش مجازی توانسته دانشگاه را سرپا نگهدارد اما نباید فراموش کرد محیط دانشگاه و آموزش در دانشگاه در واقع امری حضوری است و ما خسارت های جدی بر اثر لغو آموزش های حضوری متحمل شدیم. تنها دستاویزی که می تواند کمک رسان ما در این شرایط باشد تا روزانه شاهد از بین رفتن اساتید و بزرگان و سرمایه های اجتماعی کشور نباشیم رعایت پروتکل هاست. در حال حاضر واکسیناسیون برخی اساتید و کارکنان دانشگاه ها سرعت گرفته ولی باید فرهنگسازی کرد و به اقشار جامعه آموزش داد که بدون ماسک و بدون رعایت فاصله ایمنی و موازین بهداشتی؛ واکسیناسیون نمی تواند ما را به تنهایی ایمن کند.

بنابراین خواهش ما این است که مردم عزیز، دانشجویان گرامی، خانواده های دانشجویان پروتکل های بهداشتی را که بارها بر آن تاکید شده رعایت کنند تا بتوانیم دانشگاه را به شرایط عادی برگردانیم. امروز دانشجویانی در حوزه تحصیلات تکمیلی در حال آموزش هستند که حتی دانشگاه ها را ندیده اند. و بسیاری از فعالیت های فرهنگی و فعالیت های دانش بنیان ما به محاق رفته و امیدواریم که دانشجویان ما استادان و کارکنان ما با رعایت پروتکل های بهداشتی بتوانند به ما کمک کنند تا دانشگاه را به شرایط پویای خودش برگردانیم. انسان به هر حال موجودی اجتماعی است و در طی دوران های طولانی بویژه در دهه های اخیر مدل متفاوتی از سبک زندگی را تجربه کرده است. بین انسان ها احساس اجتماعی بودن و امید داشتن در محیط عامه از اصول این سبک زندگی بود که با به وجود آمدن مشکل و محدودیت های ناشی از کرونا شاهد مشکلات بنیادین اجتماعی و ارتباطی در تمام جوامع بشری هستیم. اینکه انسان ها دیگر امکان ارتباط نزدیک به یکدیگر ندارند و اگر این امکان فراهم شود احساس ترس و تردید در افراد وجود خواهد داشت بحران های عمیقی در پی خواهد داشت.

شاید در ابتدا بحران های اقتصادی جلوه گری بیشتر داشته باشند و زودتر حس و دیده شوند. حتی بحران در حوزه آموزش که به سمت آموزش مجازی چرخش پیدا کرده هم سریعتر مشاهده شود اما بحران های عمیق تر از آن مانند گسست ها در ارتباطات اجتماعی و پیوندهای اجتماعی بروز خواهند کرد. هم اکنون جامعه ما با پرسش های جدی در مورد سبک زندگی رو به رو است که پاسخی برای آن نیافتیم و در حال حاضر برای بازگشت به جامعه ای با ارتباطات سالم و پر امید گزینه دیگری غیر از رعایت پروتکل های بهداشتی نداریم.