بی شک این ویروس کرونا چنان دهشتناک بوده که مایه هراس و آشفتگی و سردرگمی فردی و جمعی شده و وجودش را همه ی ما نحوستی دانسته و برای دوری از آن تلاش می کنیم، متخصصان و دانشمندان پزشکی در حوزه ی خود بدنبال ساختن واکسن و دارو تلاش می کنند و البته حکومت ها […]
بی شک این ویروس کرونا چنان دهشتناک بوده که مایه هراس و آشفتگی و سردرگمی فردی و جمعی شده و وجودش را همه ی ما نحوستی دانسته و برای دوری از آن تلاش می کنیم، متخصصان و دانشمندان پزشکی در حوزه ی خود بدنبال ساختن واکسن و دارو تلاش می کنند و البته حکومت ها نیز به فراخور توان خود در حوزه های مختلف سیاسی و اقتصادی و فرهنگی در تلاش هستند.
هر چند این بحران ما را به گونه ای غافلگیر کرد،اما از هشدارهای دانشمندان،نظریه پردازانی چون اولریش بک و نظریه ی جامعه ی پرازمخاطره اش و حتی طرفداران محیط زیست در مورد جهانی پر از بیم و خطر غفلت کرده ایم و همچنین انسان مصرف گرای،سیری ناپذیر که گویی در اوقاتی ژن اجداد شکارگر-خوراک جوی اش فعال شده و بر عقل و معرفتش پیشی می گیرد،نباید غافل شویم.
با تمام این مسائل،این بحرانی است که امده و این وظیفه ی ماست گذار آنرا با کمترین هزینه و تلفات مدیریت کنیم.اما نکته ی مهم آن است که ما انسان قرن بیست و یکمی مجهز به تکنولوژی متوجه شدیم با رفتارهای غلط می توانیم بشریت را به دردسر بیندازیم و البته آیا برای بعد از این بحران صادقانه تفکر خواهیم کرد،آیا حکومت ها با برخورد با چنین طوفانی به شاخص اعتماد و اهمیت آن پی برده اند،و به اهمیت دانش و تکنولوژی برای تربیت شهروند آگاه و مطلع که در موقع بحران مسئولیت خود را بدانند باشد و نه اینکه خود بحرانی را اضافه کنند، توجه کرده اند،شهروندی که توان مدیریت خود،خانواده و اطرافیان را داشته باشد و نه با سردرگمی و بی دانشی تولیدبحران کند.آیا متوجه شده ایم که واقعا در دهکده ایی جهانی زندگی می کنیم و در صورت بی فکری، با یک گردباد همه ی ما میتوانیم مستاصل و بی دفاع بمانیم…پس ویروس کرونا و این بحران غافل گیر کننده با تمام بدبختی که داشت و اینکه انسانهای زیادی از جمله اندیشمندانی از حوزه ی سلامت و بسیاری دیگر از همنوعان ما را از ادامه ی زندگی محروم کرد،می تواند شوکی باشد برای تفکر و تامل، هم فردی و هم جمعی،هم در بین خانواده ها و هم ساختارها و سیستمهای حکمرانی و هم سازمانها.کرونا می تواند محکی باشد برای بخود آمدن بشر قرن بیست و یکمی که در سایه ی پیشرفت تکنولوژی با خیالی راحت سر به آسمان می سایید و توجهی به نظریه هایی چون ماکس وبر که اوخر قرن۱۹و اوایل قرن ۲۰ تکنولوژی را قفس آهنین برای بشریت می دانستند…
ما نباید فراموش کنیم ویروس کرونا و کروناها به ما می اموزند که در زمانیکه تصور هیچگونه بحرانی نمی کنیم ،ممکن است با چنین طوفانهای سهمگینی برخورد کنیم و در تیررس پیامدهای رفتارهای ناسنجیده و بدون تفکر فردی و جمعی خودمان در طبیعت باشیم .لذا اهمیت به تخصص و دانش و نهادها و جامعه ی مدنی و افزایش اعتماد که بزرگترین سرمایه ی اجتماعی برای هر مدیر،حاکم و یکان یکان افرادی که در جامعه زندگی می کنند،عرصه عمومی را تبدیل به جامعه ایی مداراپیشه و فضیلت مند کرده که برای حل مشکلات در بحران ها،آگاهانه آستین بالا می زنند.به نظر توکویل هر تمدن برای زنده ماندن خود باید عادت تشکیل اجتماع را به مردمانش آموزش دهد و این اصل است که برای بقای یک جامعه ی ازاد دموکراتیک،همکاری از پایین به بالای هرم جامعه ضروری است.هر چند در این دهکده ی جهانی با ظهور نابهنگام پوپولیست هایی از نوع ترامپ امیدها برای بهروزی بشر از بین رفته و در اینجا فرد و احیای ارزشهای شهروندی جایگاهی ندارد و در چنین جهانی انسان در زیر سنگ آسیاب رقابتهای بی رحمانه ی سرمایه داری نابود می شود.اما باید بشریت را از وجود خطر پوپولیست امروزی و پیامدهای آن اگاه کرد.باید به بشریت تاکید کرد که اخلاق و نوعدوستی را فراموش نکرده و مواظب باشد که هر کنشی را واکنشی است و ما پیامدهای رفتار خود را خواهیم دید.همه ی ما انسانها برای توقف چرخه ی کرونا در خانه می مانیم.
- نویسنده : صدای هم وطن
- منبع خبر : پیوند ایرانیان
Sunday, 13 October , 2024