این سوالی ست که بچه ام بدنبال سرقت وسائل درون اتومبیل مان از من پرسید.
ماشینی که علی رغم سیستم ضدسرقت و دزدگیر تصویری باز هم ازدزدی در امان نبود و حتی از عروسکی که بچه ام درون ان قرار داده بود و پیش پاافتاده ترین وسائل هم نگذشتند، چگونه بهترین کتاب روش تحقیق و زبان تخصصی جامعه شناسی را نگاهی نینداخت این را نیز فرزند بزرگترم از من سوال کرد. جواب من این بود که تمام بدبختی ما به همین عدم توجه به فرهنگ کتاب و کتابخوانی است.ا
گر جامعه ایی کتابخوان باشد که دزد تولید نمی کند، جامعه ایی که نمایندگان مجلسش نام آخرین کتابی را که خوانده اند را به یاد نمی آورند چگونه جامعه ایی اخلاق مدار و بافضیلت باشد.
چگونه خود را با ژاپن مقایسه کنیم وقتی که سرانه ی مطالعه ی ما در روز به چند دقیقه نرسد.
ما باید بپذیریم که راه توسعه و پیشرفت از علم و مطالعه می گذرد و تا دانشمندان در گوشه ایی روزگار را به سختی بگذرانند و لابی گران پیشتاز مناصب باشند،این جامعه روی خوشبختی نخواهد دید.ب
به امید روزی که در دورافتاده ترین روستاهای ما کتابخانه ها برقرار و آن مکانها محل مطالعه و تحقیق و پژوهش باشند و خروجی آنها راهکار توسعه باشد و نه خروجی شب نشینی های رانت خواهانه که هر کس بدنبال پرکردن جیب خود است.
انتخابات در پیش است و چشم ها را باید شست و جور دیگر باید دید.
اگر امیدوار به جامعه ایی هستیم که دزدی از آن رخت بر بندد باید تبعیض و پارتی بازی و قانون گریزی در آن جمع شود و به فکر جوانان بیکار و پدران شرمنده در خانوادهها بود.من اصلا از دزدی اثاثیه ی ماشینم ناراحت نشدم، وقتی که دوربین همسایه جوانکی یک لاقبا را نشانم داد که ساعت پنج صبح در سطل آشغال و بعد از آن ماشین من بدنبال چیزی بود که بفروشد و نیازش را برآورده کند.من برای ان جوان گریستم و گفتم من شرمنده ام که تاکنون نتوانستم برای جامعه ام‌کاری کنم.

با امید فردایی بهتر

———————————
دکترای تخصصی جامعه شناسی