در پاسخ به این پرسش که چرا سیاست های اقتصادی کشور دهه هاست مسیر رو به پیشرفتی ندارد می توان به روابط بین المللی کشور با خارج از جمله امریکا- که سیاست های تحریمی را اعمال کرد- اشاره داشت که مشکلات و معضلات تحریم تاثیر بسزایی در این نابسامانی و درجا زدن اقتصاد ایران دارد، چرا که ما انواع تحریم ها را به واسطه این جریان تجربه کرده ایم و تاثیرات خودش را گذاشته و تا به امروز هم شاهد عواقب آن بر اقتصاد هستیم. حتی روز به روز هم تحریم ها سنگین تر شده و بلوکه شدن دارایی های ایران را به همراه داشت و هنوز هم کماکان بلوکه است. بحث تحریم های جدید فروش نفت و ممنوعیت ها هم در ارتباط با این سوال مطرح و مهم است. از طرف دیگر جمعیت ما هم رو به افزایش است و امکانات و نیازها و درخواست های مردم هم وجود داشته است. اگر تولید ناخالص داخلی رشد نداشته باشد و جمعیت سه برابرشود بدین معناست که  باید ۳۰۰ درصد تولید  افزایش یابد تا بتوان پاسخگوی نیاز و حفظ وضع موجود بود. همه این موارد  تا حدود بالایی به نتایج مذاکرات برمی گردد و این موضوع یکی از مواردی است که می تواند راهگشا باشد.

همچنین می توان به بحث داخلی هم در ارتباط با این موضوع پرداخت چرا که مشکلات اقتصادی کشور در طول ۴ دهه گذشته به مشکلات داخلی خود ما برمی گردد. اینکه بانک های ما تمکین نمی کنند و بانک مرکزی ما سیاست ارزی ندارد و دولت دست در جیب مردم می کند و از بورس و جاهای دیگر به نفع خود بهره می برد یا احتکار دانه های روغنی و وسایل دامی و عدم هماهنگی بانک مرکزی با گمرک کشور، وجود رانت در شبکه توزیع کشور همگی چالش های موجود است. پس یکی از مشکلات ما بحث برجام و دشمنی امریکا با ماست و دومی مشکلات داخلی خودمان است. در داخل هم اصلاح طلب، اصولگرا و… وجود دارد که همه اینها در دولت سهم می خواهند از جمله امکانات و بودجه. اوایل مسائل ما بیشتر بلوکه شدن منابع بود، بعد به این تبدیل شد که در داخل هم داد و ستدهایی وجود دارد که نمی توانیم آن را جمع کنیم. به همه اینها اضافه کنید که اخلاق حرفه ای هم بسیار کمرنگ شده است.