مسعود بختیاری هیچ گاه ازدواج نکرد و پس از بازنشستگی در سال ۱۳۷۹ به جمع خانواده ی خواهرش در کرج پیوست و از حضور در جمع ها و مجلس های هنری دوری می جست.

 
بهمن علاءالدین ( زاده ۲۰ مهر ۱۳۱۹ مسجدسلیمان — درگذشته ۱۳ آبان ۱۳۸۵ کرج )
آهنگساز، ترانه سرا و خواننده ی محلی بختیاری
بهمن علاء الدین ( مشهور به مسعود بختیاری ) در شهر مسجد سلیمان و در خانواده‌ای پرجمعیت و سُنتی زاده شد.
خانواده اش از تیره یِ زیلاییِ طایفه بهداروند و از زیرشاخه‌های هفت لنگ بختیاری اند.
پدرش میرزا محمد کریم و نام مادرش لیمو خانم بود.در سال ۱۳۲۴ به علت تغییر محل خدمت پدر (شرکت نفت مسجدسلیمان) به همراه خانواده به منطقه ی لالی منتقل شدند.
در سال ۱۳۲۸ که اولین مدرسه ی ابتدایی به نام «دبستان فردوسی» در این شهر راه‌اندازی شد؛ بهمن شروع به تحصیل نمود.
سال‌های اول و دوم دبیرستان را در «عمبَل» و در «دبیرستان هنر» به پایان رساند.
در سال ۱۳۳۶ و به دنبال بازنشسته شدن پدر، به همراه خانواده به مسجدسلیمان بازگشتند.
تا سال ۱۳۴۰ در «دبیرستان امیرکبیر» مسجد سلیمان دوره ی دبیرستان را تمام کرد و پس از پایان تحصیلات متوسطه به خدمت آموزش و پرورش درآمد و در کسوت آموزگاری بازنشسته شد.
از سال ۱۳۵۰ در کنار آموزگاری،‌ همکاری خود را با رادیو اهواز آغاز کرد و با همراهی منصور قنادپور نوازنده ی سنتور که شیوه ی نوازندگی‌اش از استاد پایور تاثیر گرفته بود، آثاری را به دو گویش فارسی و بختیاری ارائه داد.
پس از انقلاب، مدتی در سکوت به ‌سر برد تا این که با عطا الله جنگوک آشنا شد. جنگوک، بختیاری نبود اما زادگاهش شهر لار (در جنوب استان فارس) از نظر فرهنگی و قومی شباهت بسیاری به فرهنگ بختیاری‌ها داشت.
در سال ۱۳۶۵ نخستین نوار شرکتی وی با نام “مال کنون” با آهنگسازی عطا جنگوک به بازار موسیقی آمد.
این اثر در حدود بیست سال از زمان تولید و انتشار اولیه‌اش همواره در رتبه ی اول فروش نوارهای بختیاری در ایران بود. به عقیده ی بعضی از کارشناسان موسیقی، آلبوم مال کنون، از موفق‌ترین آثار موسیقی محلی در ایران به شمار می آید.
شش سال بعد دومین کار او با نام “هی جار” با آهنگسازی و تنظیم عطا جنگوگ روانه ی بازار شد.
“هی جار” نیز محبوبیت و مقبولیت فراوانی یافت ولی هرگز به پای “مال کنون” نرسید.
پس از این دو اثر ، سه اثر دیگر به نام‌های “آستارَه”، “بَراَفتَو” و “تاراز” را با کمترین تعداد نوازنده به علاقه‌مندان موسیقی بختیاری ارائه داد.
همپای همیشگی وی در اکثر نوار ها و کنسرت‌ها،‌ علی حافظی نوازنده توانای نی بختیاری بوده است.
بهمن علاء الدین موسیقی بختیاری را عمیقاً درک کرده بود و قادر بود صورت متفاوتی از نسخه ی اصلی آن را به مخاطبان ارائه دهد؛ به طوری که نه خشونت آوازهای وحشی را داشته باشد و نه چنان رنگ و لعاب شهری به خود بگیرد که دیگر نتوان آن را موسیقی قومی و محلی نامید. چنانکه خودش می گفت ظرایف موسیقی بختیاری را از جمله های کُرنا نوازان دریافته بود.
دقت نظر او یکی از عوامل توفیقش در جذب مخاطب بود. او به جای اینکه در فرهنگ‌های دیگر به دنبال ملودی بگردد و یا خود به ساختن ملودی‌های ضعیف بپردازد، از نغمه های بومی نهفته در صدای ساز توشمال‌های بختیاری بهره می‌برد.
استاد مسعود بختیاری معتقد بود:
“اگر در کار کُرنا نوازان دقیق شویم نغمه های بسیار زیبایی پیدا می‌کنیم که در نگاه اول ممکن است به چشم نیایند”.
وی علاوه بر آواز خوانی، ذوق آهنگسازی و ترانه سرایی نیز داشت و بسیاری از ترانه های ماندگار وی زاییده ی ذهن خلاق و هنر خود اوست.
تسلطش بر ادبیات فارسی و بختیاری و هم چنین برخورداری از ذوق شاعرانه به او امکان داده بود تا کلام بسیاری از ترانه‌هایش را خود بسراید که می توان به ترانه ی “تنک بلور” که در سال ۱۳۵۱ با همراهی ارکستر رادیو اهواز به سرپرستی منصور قنادپور اجرا شد، اشاره کرد.
تاثیر زندگی در دل طبیعت از واژگانی که در شعرهایش استفاده می کرد کاملا مشهود بود؛ واژگانی مثل:
مَه (ماه)،
اَفتَو (آفتاب)،
آستارَه (ستاره)،
کَوْگ (کبک)،
اَوْر (ابر)،
تَش (آتش)،
کُهْ (کوه)،
بارون و بسیاری واژه های دیگر.
از دیگر آثارش می توان به موارد زیر اشاره کرد:
_اجرای موسیقی بختیاری با گروه مستان در اهواز
_بَهیگ
_گُل‌های کاغذی
_دَنگ ‌و فَنگ
_ویر
مسعود بختیاری هیچ گاه ازدواج نکرد و پس از بازنشستگی در سال ۱۳۷۹ به جمع خانواده ی خواهرش در کرج پیوست و از حضور در جمع ها و مجلس های هنری دوری می جست.
بهمن علاءالدین پس از طی یک دوره بیماری کلیوی و عمل جراحی مثانه در صبحگاه آدینه، دوازدهم آبانماه ۱۳۸۵ پس از  ۶۶ سال زندگی به علت نارسایی قلبی در این شهر درگذشت و در امامزاده طاهر کرج به خاک سپرده شد.
 
 
منبع:
کانال برگی از تاریخ