حالا دیگر همه می­ دانند احداث سد گتوند که روزگاری پیشتر، قرار بود بزرگترین و مفیدترین سد خاورمیانه باشد؛ یک خطای فاحش محاسباتی و یک اشتباه بزرگ در تاریخچه­ ی سد سازی کشور ما و چه بسا تبدیل به ننگ  صنعت سدسازی در خاورمیانه و جهان شده است! اتفاق نامبارکی که به جای پذیرش خطا از سوی دولت، و اقدام عملی و موثر برای حل این مصیبت و عارضه­ ی بحرانی خطرناک، شاهد مقاومت دست اندرکاران و توجیه­ گران این اشتباه فاحش هستیم. و یا شاهد مقصر قلمداد کردن این گروه و آن گروه سیاسی، مسوولان این دولت و آن دولت، و یا محکوم کردن شرکت سازنده­ ی سد – که به زعم نگارنده، کمترین قصوری متوجه آن نیست – چرا که کار مطالعه­ ی عملیاتی و نقطه زنی پیش از ساخت و احداث سد، هیچ ارتباطی به شرکت سازنده نداشته و ندارد؛ و اگر دنبال مقصر هستیم، مقصر این واقعه، حالا که مدتها از ساخت این بلای زمینی می گذرد، بر همه گان روشن و آشکار است!
ولی مساله اینجاست که دنبال مقصر رفتن، اکنون فایده ای ندارد و باعث نمی شود این معضل بزرگ درمان شود.
سدی که چند دولت با گرایش چپ و راست در مطالعه، طرح ریزی، کلنگ­زنی، احداث و دست آخر بهره­ برداری از آن درگیر بوده­ اند و هیچ دولتی را نمی توان مستثنا و مبرا از دست داشتن در این عنصر دست ساز بشری و فاجعه­ی زیست محیطی دانست که دارد کیان و زیست بوم بخش مهمی از ایران را نابود می­کند. و اگر معتقد باشیم که معضلات این­ چنینی، تنها مختص یک استان مشخص و درگیر نیست و تمام کشور را به خطر می­ افکند؛ کما اینکه اکنون نیز تبعات سربرآوردن و آبگیری سد گتوند، نه تنها استان خوزستان که استان­های همجوار را نیز متاثر کرده، و از مناظر مختلف بر اقتصاد و معیشت،  آب و هوا و گذر فصول و شرایط اقلیمی و زیست شهری و روستایی دیگر مراکز،  اثرات زیانبار گذاشته است؛  در می­­ یابیم که دامنه­ ی این آثار منفی، هر­چه می­ گذرد شتاب بیشتر و ابعاد گسترده ­تری خواهد یافت.
در فرهنگ علوم سیاسی، جایی که به اقتصاد و تولید و صنعت می­پردازیم، سدسازی را می­ توان بعنوان یک پارامتر سیاسی برشمرد. یعنی پیش از هر چیز، ساختن یک سد، یک اقدام سیاسی و امنیتی است. در این­باره و در ادامه توضیحات مفصل ­تری خواهیم نوشت.