در دل طبقه متوسط نوظهور ایرانی، پدیده‌ای در حال رشد است که هم خنده‌دار است و هم تراژیک؛ «نمایش زندگی »به‌جای« زیستن» آن. چیزی که گی دبور در «جامعه نمایش» توصیف می‌کرد، حالا نه فقط در میدان‌های سیاست، بلکه در سبک زندگی همچون «حیوان‌دوستی نمایشی» ،« تفریح»، و حتی «غذا خوردن» در حال بازتولید شدن است. ما با جامعه‌ای طرفیم که بیشتر از آن‌که چیزی باشد، خود را نمایش می‌دهد. این نمایش نه تصادفی، بلکه با الگویی تکرارشونده، مصنوعی و به‌شدت طبقاتی همراه است.