ما در روزگاری زیست می کنیم که موضوع وجود نظام بهداشتی، امنیت کاری و همچنین استفاده از محیط زیستی سالم برای تمامی انسان ها یک حق طبیعی به حساب آمده و از همین رو ایجاد محیطی ایمن و سالم یک وظیفه مهم برای هر سازمان یا نهادی است که در آن تمام مواردی که می توانند آسیب رسان باشند، حذف یا کنترل شده تا به این ترتیب شاهد بهبود سیستم های مدیریتی و بالارفتن راندمان کاری باشیم. به دیگر سخن، ایجاد و توسعه ساختارهای مناسب برای حفظ و بهبود شرایط محیطی، برنامه ریزی صحیح جهت جلوگیری از مخاطرات آنی، بهداشتی و محیط زیستی امری مهم و ضروری تلقی می شود. در حقیقت یک نیروی سالم در یک فضای سالم است که می تواند محصول با کیفیتی تولید کند و این گونه می توان شرایط را برای ایجاد توسعه یی پایدار فراهم کرد: از این رو سه مقوله راهبردی بهداشت «Health»، ایمنی «Safty» و محیط زیست «Environment» در کنار هم می توانند راهگشای بسیاری از مشکلات باشند. در همین راستا امروزه در بسیاری از کشورهای جهان مدیریت «HSE» به یکی از اهداف مهم و استراتژیک در بین فعالیت های گسترده عمرانی و صنعتی تبدیل شده که مدیریت آگاه، نیروی انسانی آموزش دیده و ساختار منسجم سه ضلع حیاتی آن را تشکیل داده اند. اهمیت و ضرورت پرداختن به این موضوع به حدی جدی است که کوچک ترین اهمال کاری می تواند به حادثه یی تلخ و هزینه بر تبدیل شود: از همین رو توجه به اصول و الزامات «HSE» از بروز مخاطرات انسانی کاسته و سبب افزایش خروجی خط تولید نیز می شود. شوربختانه در بسیاری از کشورهای در حال توسعه آنچنان که اصول حکم می کند به موارد ایمن ساز در محیط کار پرداخته نشده و در اکثر موارد همین غفلت های به ظاهر کم رنگ به کاهش راندمان اقتصادی، از بین رفتن نیروی کارآمد و صدمه به محیط زیست پیرامونی ختم شده اند. این در حالی است که در یک دهه اخیر پرداختن به موضوع «HSE» در کشور ما نیز همگام با روند توسعه به پیشرفت های مثبتی دست یافته اما در بسیاری از موارد همچنان ضعف های عمیقی دیده می شود که اگر برای پوشش آنها بر اساس الزامات و استاندارد های منطبق با شرایط اقدامات سازنده یی لحاظ نشود اسباب بروز آسیب های مختلف فراهم خواهد شد. در این بین باید به این موضوع تلخ اشاره کرد که در بسیاری از موارد پرداختن به موضوع «HSE» در حد شعار باقی مانده و متاسفانه در برخی پروژه ها تنها به یک موضوع لوکس برای جلب توجه و برای دریافت جوایز و گواهینامه ها به یک موضوع تبلیغاتی مبدل شده است. این در حالی است که بر خلاف سال های گذشته که مدیران پروژه تنها به فکر خروجی سریع خط تولید بودند، امروزه بی توجهی به عوامل محیطی نه تنها غیر قابل پذیرش است، بلکه هزینه های مالی و جانی این عدم توجه می تواند باعث عقب ماندگی های توسعه شود. باید به این نکته توجه کرد که اگر الزامات و استانداردها در محیط کار رعایت شود و از سوی دیگر کارگران قبل از ورود به محل کار آموزش های لازم و کافی را دیده باشند، حوادث محیطی به حداقل خود خواهد رسید: این در حالی است که بر اساس آمار منتشر شده از سوی سازمان پزشکی قانونی در هفت ماه نخست سال ۹۱، هزار و ۱۰۱ نفر در جریان حوادث کار جان خود را از دست داده اند: بر اساس رتبه بندی این سازمان سقوط از بلندی با ۴۵۶ قربانی، اصابت اجسام سخت با ۲۳۶ قربانی، برق گرفتگی با ۱۷۳ قربانی و سوختگی و کمبود اکسیژن به ترتیب با ۶۴ و ۳۲ قربانی به ترتیب رتبه های اول تا پنجم مرگ آور ترین حوادث حین کار را به خود اختصاص داده اند. بر بنیاد همین آمار روزانه پنج کارگر جان خود را در محیط کار از دست می دهند که شامل سقوط از بلندی، اصابت جسم سخت و برق گرفتگی، سوختگی و کمبود اکسیژن است: از همین رو تداوم بی توجهی به موضوع حساس و چالشی «HSE» می تواند زمینه را برای مرگ خاموش کارگران مهیاتر سازد!جای بسی تاسف است که در بسیاری از پروژه ها موضوع «HSE» تنها به دلیل صرفه جویی

در هزینه ها نادیده گرفته شده که همین بی توجهی به هزینه های بیشتر و حوادث ناگواری همچون به خطر افتادن جان کارگران و خسارت به محیط زیست منتهی شده است. به هر روی امروز دیگر نمی توانیم به بهانه های مختلف محیط کار را با شعار «اول ایمنی، بعد کار» آراسته کنیم و در عمل با نبود ایمنی کافی، بهداشت سطح پایین و محیط زیست فراموش شده به سمت پایداری توسعه حرکت کنیم،

بلکه تمامی موارد گفته شده پایه و اساس حقوق کارگران به شمار می آید.